Ազգային Ժողովում այսօր (26.09.2025) շատ մտքեր հնչեցին։ Բայց ականջներիս մեջ մինչ այս պահը Էլեոնորա Մանանդյանի հոգու ճիչն է՝ պայքար չկա։
Չկա…
Մտածում եմ՝ կարծես Նիկոլին անվստահություն հայտնելու գործընթացում մեծ առաջընթաց եղավ այսօր, բայց հետո ինքս ինձ հարց տալիս՝ իսկ ո՞րն էր առաջընթացը։
Որ «Հայաստան» խմբակցությունը միացա՞վ…
Խորհրդարանում էլ այսօր ասացի՝ վստահ էի, որ կմիանան։ ՈՒ հիմա պարզվում է՝ դա ձեռքբերում է։ Չէ, ինչ-որ մի բան, ինչ-որ մի տեղ սխալ է։
ՈՒ ես չգիտեմ, թե այդ սխալը որտեղ ու երբ է առաջացել։
Պայքար չկա։ Պետք է լինի ու չկա։ Բայց ես շարունակում եմ հավատալ, որ կլինի։
«Պատիվ ունեմ» և «Հայաստան» խմբակցություններն այսօր այդ պայքարը նոր էջից սկսելու հնարավորություն ստեղծեցին։ Պետք է օգտվել այդ հնարավորությունից։ Պետք է միմյանց ոգևորել ու առաջ գնալ։ Ետ չնայել։
Իրար վարկաբեկելու՝ հենց այս պահին թափ հավաքող միտումը պետք է րոպե առաջ կասեցվի ու նախապատրաստվի ժողովրդական մեծ շարժումը։
Չչարախնդալ ու չչարախոսել, այլ պայքար սկսել։
Սկսել։
Որովհետև պայքար չկա։
Դեռ չկա։
Հրանտ ՄԵԼԻՔ-ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ